Originally published at http://www.progwereld.org/cms/album/ben-craven-%E2%80%93-last-chance-to-hear/
Translation by Google:
We have still five years to wait, but there is still the return of Ben Craven, as he predicted in his book of ” Great & Terrible Potions “, the debut of the Australian hermit from Brisbane, Australia (did you know that it is more than 900 km from Brisbane to Sydney?).
And 2011, fellow critic and friend Martin Goossensen and I was blown away by the sensational “Great & Terrible Potions,” a record, incidentally, which has lost none of its luster, and still is characterized by me in my digital collection as a star “has a special place in my closet, and gets a 10 from me ‘ Rate Your Music . A masterpiece. I like progressive rock fans who have never heard the album simultaneously pitiable and privileged. They have some enjoyment to know many new prog fans, namely to delve into the history of brilliant albums, released at a time when you were still ignorant.
Is “Last Chance To Hear” a worthy successor to this monument? The answer is yes.
And then “Last Chance To Hear” a better album than its predecessor? The answer is no.
“Last Chance To Hear” begins hesitantly, like an old 70-plaaat but after thirty seconds bursts still the titeltrack release it, and we sit right in the middle of the wonderful cinematic world of our friend Craven. Again is the best man at how incredibly confident. He shrank not to return to the previous album to design the cover by none other than the Yes-sleeves known Roger Dean, this time he strictly for this task considerably better-looking daughter of Roger, Freyja Dean, the result is again an elegant cover. As if that is not all, he also knows each other to have William Shatner (yes, Star Trek) to tie a piece of spoken word on Spy In The Sky (Part 3).
This song, full of great bass, great drumming and a flashy duel between keyboards and guitar, and remember, all played by Ben Craven himself, the center of gravity height of the plate, and proves the careful construction of the plate. The numbers sure are distinguished by titles sometimes obligatory, but it would all just as well have been one piece of more than twenty minutes.
From The Remarkable Man , the second and last sung part of the plate, Ben actually does once the trick. Fall again the limits of where a song stops and starts, utterly gone, and he throws open further its methods (I hear 12-string guitar at the beginning of Spy In The Sky (Part 1) and percussion in The Remarkable Man) . The second part is not as impressed as the first, but is still of great class.
As a whole makes “Last Chance To Hear” not nearly as overwhelming impression “Great & Terrible Potions,” but had no one expected, and I last. The album is much more balanced than its predecessor, but directly as inherent disadvantage that a highlight designate is difficult because even though the Shatner section called as such, can be labeled, have you actually preceding numbers needed to get there.
But what excites it? With “Last Chance To Hear” gives you one of the best releases of 2016 at home, and 45 minutes fantastic symfonische rock. For tight seven Euros you have digital release via his Bandcamp , but it’s just like last time sale through Beyond Rock .
Markwin Meeuws
Original text:
We hebben er toch nog vijf jaar op moeten wachten, maar hier is dan toch de terugkeer van Ben Craven, zoals hij voorspelde in zijn boekje van “Great & Terrible Potions”, het debuut van de Australische kluizenaar uit Brisbane, Australie (wist je dat het ruim 900 km is van Brisbane naar Sydney?).
En 2011 werden collega-recensent en vriend Maarten Goossensen en ik weggeblazen door het sensationele “Great & Terrible Potions”, een plaat overigens die nog niets van zijn glans heeft verloren, en nog steeds door mij wordt gekenmerkt in mijn digitale collectie als een ‘ster’, een speciaal plekje heeft in mijn kast, en een 10 krijgt van mij op ‘Rate Your Music’. Een meesterwerk. Ik vind progressieve rockfans die nog nooit van het album hebben gehoord tegelijkertijd beklagenswaardig en bevoorrecht. Zij hebben het genot wat veel nieuwe progfans kennen, namelijk het delven in de geschiedenis van briljante albums, uitgekomen in een tijd dat jij nog onwetend was.
Is “Last Chance To Hear” een waardige opvolger van dit monument? Het antwoord daarop is ja.
En is dan “Last Chance To Hear” een beter album dan zijn illustere voorganger? Het antwoord daarop is nee.
“Last Chance To Hear” begint wat aarzelend, als een oude jaren ’70-plaaat, maar na dertig seconden barst dan toch de titeltrack gelijk los, en zitten we direct midden in de wondere cinematografische wereld van onze vriend Craven. Opnieuw valt op hoe ontzettend vol zelfvertrouwen de beste man is. Deinsde hij er niet voor terug voor het vorige album de hoes te laten ontwerpen door niemand minder dan de van Yes-hoezen bekende Roger Dean, dit maal strikt hij voor deze taak de aanmerkelijk beter uitziende dochter van Roger, Freyja Dean, het resultaat is opnieuw een oogstrelende hoes. Alsof dat nog niet alles is, weet hij het ook voor elkaar te krijgen William Shatner (ja, die van Star Trek) te strikken voor een stukje ‘spoken word’ op Spy In The Sky (Part 3).
Dit nummer, boordevol fantastisch baswerk, geweldig drumwerk en een flitsend duel tussen toetsen en gitaar, en onthoud, allemaal door Ben Craven zelf ingespeeld, is het zwaartepunt en hoogtepunt van de plaat, en bewijst de zorgvuldige opbouw van de plaat. De nummers ervoor zijn onderscheidend door soms obligate titels, maar het zou allemaal net zo goed één stuk van ruim twintig minuten kunnen zijn.
Vanaf The Remarkable Man, het tweede en laatste gezongen stuk van de plaat, doet Ben eigenlijk het trucje nog eens over. Opnieuw vallen de grenzen van waar een nummer ophoudt en begint, volkomen weg, en gooit hij zijn instrumentarium verder open (ik hoor 12-snarige gitaar aan het begin van Spy In The Sky (Part 1) en percussie in The Remarkable Man). Het tweede gedeelte maakt niet zo veel indruk als het eerste, maar is nog steeds van grote klasse.
Als geheel maakt “Last Chance To Hear” lang niet zo’n verpletterende indruk als “Great & Terrible Potions”, maar dat had ook niemand verwacht, en ik als laatste. Het album is veel meer evenwichtig dan zijn voorganger, maar heeft direct als inherent nadeel dat een hoogtepunt aanwijzen lastig is, want hoewel het Shatner-gedeelte wel als zodanig kan worden bestempeld, heb je eigenlijk de voorgaande nummers nodig om daar te komen.
Maar wat boeit het? Met “Last Chance To Hear” haal je één van de beste releases van 2016 in huis, en 45 minuten fantastische symfonische rock. Voor krap zeven Euro heb je digitale release via z’n Bandcamp, maar het is ook net als de vorige keer te koop via Beyond Rock.
Markwin Meeuws